Afgelopen vrijdag 8 januari was ik alweer 100 dagen voorzitter van de KVMO. 100 dagen, zo lang duurde de tweede regeerperiode van Napoleon in 1815 en 100 dagen duurde de strijd in 1982 om de Falkland Eilanden. In 100 dagen kan er dus veel gebeuren. Voor mijn gevoel is er ook veel gebeurd. Ik heb kennis mogen maken met allemaal mensen van diverse partijen en organisaties. Mensen die over het algemeen erg gedreven zijn om er het beste uit te halen. Ik ben in contact gekomen met de pers. Dat was niet helemaal nieuw, maar het was nog niet eerder zo intensief. Ik heb allemaal nieuwe afkortingen leren kennen, waar regelingen, verenigingen, wetten en stichtingen achter schuil gaan. En ik ben deel geworden van het arbeidsvoorwaardenproces, iets wat mij nagenoeg onbekend was. Uiteraard ben ook ik mijn hele werkzame leven subject van de uitkomsten geweest, maar erbij betrokken was ik niet.

Overduidelijk is dat het AV-proces een langdurig proces is, dat zeker de 100 dagen overstijgt. Ook duidelijk is dat de uitkomsten van heel groot belang zijn voor zowel de mensen bij Defensie als voor de organisatie. Meer dan 20% vacatures bij het militair personeel is natuurlijk veel en veel te veel, maar zonder goede (betere!) arbeidsvoorwaarden gaat dat percentage nooit kleiner worden en waarschijnlijk alleen maar groter. Ik heb het dan niet alleen over het arbeidsvoorwaardenakkoord dat we per 1 januari hadden moet afsluiten, maar vooral ook over de grote zaken, zoals het bezoldigings- en personeelssysteem. Het liefst had ik u nu willen toezeggen dat we dat in de komende 100 dagen allemaal gaan regelen. Maar dat is helaas niet realistisch. Op dit moment biedt het kabinet voor het arbeidsvoorwaarden akkoord niet meer geld dan de helft van wat wij vragen en daar zie ik voorlopig geen verandering in komen. Daarom hebben de vier bonden besloten het formele overleg met Defensie stil te leggen. We zijn nu aan het onderzoeken of we gezamenlijke acties met de politie en andere sectoren kunnen opzetten.

Wel zijn we druk aan het denken en rekenen aan onze voorstellen voor een nieuw bezoldigingsstelsel en een nieuw personeelssystem. Ook gaan we ermee aan de slag om meer input voor de plannen te krijgen en om draagvlak voor onze voorstellen te creëren. En daar zult u in de komende 100 dagen hopelijk wel wat van gaan merken. We willen de komende weken en maanden “het land in” (COVID volente) om met zo veel mogelijk medewerkers van Defensie van gedachten te wisselen over wat zij denken dat nodig is en waarvan zij vinden wat deel moet zijn van een nieuw bezoldigings- en personeelssysteem. Die ideeën gaan wij dan integreren in onze voorstellen, om ervoor te zorgen dat er een breed gedragen plan komt. Een plan waarmee we de komende jaren vooruit kunnen en ervoor kunnen gaan zorgen dat de organisatie voldoende goed opgeleide mensen krijgt én behoudt.

Zoals u weet moet je een plan niet alleen maken, maar moet je een plan ook invoeren. En ook dat zal niet in 100 dagen klaar zijn. Naar het zich laat aanzien zullen het nieuwe personeels- en bezoldigingssysteem systemische veranderingen met zich meebrengen en die kosten nou eenmaal tijd. Ik denk dat we dan wel in jaren moeten rekenen, maar die investering zal de moeite waard blijken. Want als we dat niet doen, dan eindigen we als Napoleon na zijn 100 dagen, verslagen en uitgespeeld. En als we ons de moeite getroosten, dan komen we net als de Britten na hun 100 dagen met het gewenste resultaat aan de eindstreep. En in de tussentijd houd ik u, vaker dan eens in de 100 dagen, op de hoogte.